PULSA AQUÍ para leer una entrada ALEATORIA.

martes, 6 de julio de 2010

Actores de Doblaje y Modelos Saga Left4Dead (Parte 1-2)

Siempre que he tenido algo que me llamara la atención, lo he exprimido al máximo. Este es el caso de lo que me ha sucedido con la saga LEFT 4 DEAD. Me tiene tan enganchado que; a pesar de que actualmente no tengo un socio o socia de vicios online con él; sigo disfrutando de entretenidas partidas en single. Respecto a mi exploración de intereses. Al igual que en el momento que una película o serie me encanta, me tengo que hacer y ver todos sus extras; con el L4D me ha pasado algo parecido.
 
Ya he recopilado bastante información que puede resultar interesante para todo seguidor de la saga LEFT 4 DEAD. Tal cómo, versiones BETA y de formas distintas de la INTRO oficial del juego . (Versiones beta de la intro que compartiré en el blog los próximos días.)

No obstante, hoy vengo a mostrar la pregunta que mucha gente se ha hecho en decenas de foros. Pregunta que tiene su respuesta en la WIKI del L4D .

¿Quiénes y como son las personas que dan forma y voz a los personajes del juego? (1ª Parte)

Comienzan aquí las respuestas a esa pregunta para el LEFT 4 DEAD 1 :
Left 4 Dead 1 BETA
Left 4 Dead 1 FINAL
Como dijo un viejo conocido en su día: "¡¡Joder, menos mal que han cambiado el skin de Francis al final, porque la version BETA era muy cerda!!"

- Louis (mi personaje preferido en el juego - "Pills here!!!"):
El rostro pertenece a Sean Bennet:
La voz a Earl Alexander:                  
Finalmente:
LouisSeanBennet.jpgEntrevista Youtube KILL9:
Louis.png


 - Zoey:
Zoey1BetaAlexia.jpg
Zoey2FinalSonja.jpg
Y la actriz de doblaje que le da voz es Jennifer Lee Taylor (Jen Taylor - Entrevista YOUTUBE )
Actriz de doblaje que también da vida a Cortana en HALO.


- Bill: (El personaje favorito de Sanba en el L4D1)
Bill.JPG
Y su actor de doblaje Jim French . Con este tío, aún me estoy preguntando la razón de abandonar el proyecto dando así carta blanca a Valve para el movimiento maestro de sacrificarlo en THE PASSING en el L4D2.


- Francis: (El personaje favorito de Crowie en el L4D1)
El rostro pertenece a Taylor Knox:
La voz Vince Valenzuela:
Finalmente:
FrancisTaylorKnox.jpgMonólogo sobre fumadores

Entrevista corto "Leverage"
Francis.png

Segunda parte del artículo correspondiente al Left 4 Dead 1 disponible aquí.



CONTINUAR leyendo el post...

martes, 29 de junio de 2010

Dreamcast HeadHunter - Una B.S.O - O.S.T muy díficil de olvidar

Hoy vengo a hablaros de una B.S.O que en su día me tuvo enamorado. Correspondiente a uno de los clásicos de la " desaparecida/pero jamás olvidada" Dreamcast. Un clásico que tuvo su port a la PS2. Recuerdo haberme hecho con este juego y haber quedado maravillado con su calidad general. Esa mezcla de infiltración, acción, conducción y habilidad hacían del juego una compra (ejem!!) obligada para todo usuario que tuviéramos una DRIKI. (Yo, que aún conservo la vieja Atari 2600 funcionando y en su caja original, también conservo la Dreamcast y la buena cantidad de emuladores homebrew de otras consolas que le bajé).


La banda sonora de este juego es una delicatessen orquestal como las que a mi me gustan. Compuesta por el compositor británico Richard Jacques; el cúal ya se había encargado anteriormente de dar vida a otros juegos de SEGA en sus B.S.O. (digna mención de los clásicos Metropolis Street Racer y Jet Set Radio. Y para los más actuales MASS EFFECT en la XBOX-PC o la B.S.O de la nueva Alicia de Tim Burton); y con la London Symphony Orchestra de acompañamiento para encumbrarla en toda su plenitud. Tanto así que el compositor obtuvo numerosos premios en el 2002 por esta B.S.O. Lo que nos lleva a tener claro de que no hablamos de una Banda Sonora cualquiera.


A día de hoy sigo echando algunas partidas a mis viejos juegos de la Driki. Y siguen poniéndoseme los pelos como escarpias cuando en el HeadHunter llega la fase de exteriores con la peacho de moto y suena para mí una de las mejores piezas de toda la B.S.O.:



Aunque el destino al que tuviera que dirigirme estuviera muy cerca, no podía evitar dejar pasar los primeros 2 minutos de esta grandísima canción. Y más se me erizaba la piel cuando llegaba el estribillo e ibas a toda velocidad driblando con la susodicha moto los coches, las señales y los cruces. Más aún, porque tras haber jugado a muchos juegos con vehículos, el sonido de la moto de este juego me encantaba. Y eso de poder girar sobre ti mismo mientras derrapabas para hacer una maniobra no tenía precio.


En fin...


Las sintonías que componen la B.S.O en los 2 GDs del juego rondan las 100 pistas. Aunque oficialmente y disponible en CD solo nos vendrían unas 20-24 (hay quien ha conseguido decodificar unas 28 del total). Y en todas ellas podemos dar fe de la maestría del compositor, ya que aún teniendo una composición que se suele escuchar como característica en las pistas, nunca te parece repetida, puesto que dependiendo de las situaciones que se te presenten la pista que suena será siempre distinta. ARRRRRR!!! Como me mantenía en tensión siempre la melodía que suena cuando alertas a los enemigos en el modo de infiltración.


No obstante, a toda esa tensión acumulada le daba rienda suelta en la fase de exteriores con la moto y la canción que la acompañaba (expuesta arriba). Un gran juego que al igual que el SONIC ADVENTURE, CRAZY TAXI, VIRTUA TENNIS, SOUL CALIBUR (y sus respectivas secuelas) me comieron muchas horas mientras llovía en las calles del pueblo y no podía salir.


Finalmente, muy a mi pesar, he de reconocer que el HEADHUNTER no lo llegué a terminar. Así como el resto de juegos que tengo en la DRIKI sí, el Head Hunter me quedó como asignatura pendiente. Se notaba que los creadores del juego quisieron hacer cundir los 2 GDs que lo componían.


Pensamiento fidelidad DREAMCAST - ARRRR!! Mi querida Dreamcast. Hay que reconocer que aunque PS2 se llevó el mercado de los 128 bits, la Dreamcast (habiendo salido antes y teniendo en algunas características el doble de potencia que la PS2) no tendría que haber sido la famosa "apedreada blanca". No obstante, así fue. Considerada por muchos como la dorada renuncia de SEGA a desarrollar más Hardware centrándose unicamente en sus juegos. Y aún así, incluso 5-10 años despues de su gloria, me atrevo a asegurar que todos los que hemos tenido el don de conocer una Dreamcast no nos ha dejado indiferentes a ninguno. Muchas de sus posibilidades via hardware comenzaban por las VISUAL MEMORYS donde podías meter incluso minijuegos. (Anda que no habré pasado horas entrenando a Txiki, uno de mis Chaos del Sonic Adventure). Siguiéndole el módem interno que la hacía la primera consola con posibilidad de ONLINE. Y muchos de vosotros no sois capaces de imaginar que cantidad de hardware distinto ha salido para la blanca de SEGA allá en tierras niponas; ya sea oficial o fanmade.


Solo puedo decir que recuerdo perfectamente la oferfa que me llevó a comprármela. No sé si era de Eroski o de Pryca (ahora llamado Carrefour). Pero recuerdo que habían puesto a la Dreamcast + 1 juego (Dynamite Cop) por 120 euros, exactamente igual que la PS One pequeña + 2 mandos + 2 juegos.


Me tocó pensar y decididir en tan solo 2 décimas de segundo: PS ONE o DREAMCAST...????


La respuesta estaba MUY, MUY, MUY CLARA. Los 128 bits de la Dreamcast podían machacar el grandísimo catálogo del que disponia la Play. Eso de poder tener en mis manos el SOUL CALIBUR, CRAZY TAXI o incluso el 18WHEELER de la sala de juegos que había cerca del instituto donde estudiaba me pudo cosa mala.


Finalizando que, cuando la PS2 estaba pegando fuerte, el mero hecho de disponer de todo el SOFTWARE y juegos HOMEBREW del que cada vez más surtidamente ha ido disponiendo la blanca de SEGA, me hace apreciar más la decisión tomada. No me equivoqué en absoluto. Y el increible Shenmue ha sido otra de las razones de peso ante esta afirmación.



CONTINUAR leyendo el post...

martes, 22 de junio de 2010

Left 4 Dead - Campaña I HATE MOUNTAINS

Desde siempre he sido aficionado a los videojuegos, informática y todo el mundo electrónico que los rodea. Y en cuanto a videojuegos, he vivido; interactivamente hablando; momentos por los que muchos pagarían haber imaginado siquiera. No obstante, los momentos más increíbles que he podido disfrutar en el vasto ocio electrónico son los que me han podido brindar los ADDON-MODS para diversos juegos. Momentos tales como:
  • - Poder encarnar a Michael Knight en un mod de la saga Grand Theft Auto (GTA) viendo como KITT viene a buscarte y se detiene a tu vera con la puerta abierta.
  • - Sin tener una Play con juegos de Dragoi Bola (salvo la PSP) que disrutar, poder suplir mínimamente esa carencia lanzando Kames en una conversión total del Quake 3.
  • - Disfrutar de increibles mejoras en la IA del Aliens Vs. Predator II (AVP2), mediante algunos MODs que convertían el juego en un hervidero de tensiones y sustos constantes de los que el juego solo hace gala en algunos de sus mapas de la campaña del marine.
  • - Poder emular a mi serie favorita SG-1, atravesando Stargates a distintos puntos de un grandíoso mapa en el Jedi Knight III Academy (JK ACADEMY). Así como manejar algunas de sus naves desafiando a mi compañero de vicios online.
  • - Poder crearme mi propio sistema de Stargates con códigos de desactivación de IRIS usando el motor Source de Valve en el grandísimo y nada limitado Garrys Mod (GMOD).
  • - Larguísimo etc...
Aunque hoy, lo que vengo a recomendar es un ADDON para el juego LEFT 4 DEAD 1 (L4D1). Desde que tengo la saga al completo (ya sea el 1 o el 2), y con cualquier juego en general, siempre he tenido una clarísima debilidad por meterle añadidos creados por fans del juego en cuestión. Aunque luego llegara el momento y me interesara por ser uno de los que desarrollan este tipo de contenidos con mi rinconcito personal virtualizado en un mapa llamado Barcenillas Nightmare (click aquí si no lo conoces aún).
Pos nada, tras jugar a verdaderas joyas ADDON creadas por fans para el L4D1 y disponibles en L4DMAPS.COM, tales como:
  • - DEATH ABOARD (Una auténtica delicia visual)
  • - NIGHT TERROR (Una auténtica delicia original y exclusiva)
  • - DEAD CITY (Una auténtica delicia en dificultad)
  • - CITY 17 (Genial remake del Half Life 2 adaptado al L4D)
Tras haber jugado todas esas campañas, grandes, muy grandes, entre todas ellas brilla una que acaba de ver la luz en estos últimos 2 meses. Su nombre: "I HATE MOUNTAINS" (genial guiño a Francis y todo lo que representa la campaña en sí misma) y es la mejor campaña que he jugado nunca. Y me duele decir esto, pero es incluso mejor que cualquiera de las campañas oficiales creadas por Valve. Con mis más sinceros respetos a NO MERCY y CRASH COURSE.


 A mi juicio, supera con creces cualquier campaña añadida que haya jugado en el L4D. Su nivel de calidad, originalidad y más aún visualmente hablando están a otro nivel que cualquiera de las otras campañas añadidas no pueden ni tocar. Mira que que me quedé maravillado en su día con DEATH ABOARD y su clÍmax final con rescate en el GLOBO. Y a pesar de que soy un fiel seguidor  de todas las actualizaciones de L4DMAPS, cuando ya pensaba que pasaría mucho tiempo hasta encontrar una calidad semejante a la encontrada en Death Aboard, voy y me encuentro con que los 4 diseñadores-programadores de la campaña I HATE MOUNTAINS presentan su proyecto finalizado en su web oficial: 

Sin entretenerme demasiado en leer las noticias fuí directo a descargar la campaña. Y tras jugar los 2 primeros mapas ya quedé prendado. No pude evitarlo, y lo primero que hice fue pausar el juego y mandarle un correo a un viejo conocido hablándole de la campaña. Con un consecuente correo final hablándole de toda la experiencia tras jugar la campaña entera.

Este viejo conocido ya conoce mis correos con análisis tipo Meristation que hago sobre los AÑADIDOS y MODS que descargo para nuestros juegos favoritos. Y desde luego este correo no va a ser el último. Tambien sabe lo que me emociono cuando me entusiasmo. Y pocas veces me suelo entusiasmar en balde.

En fin...
Para los que estén leyendo estas líneas se preguntarán: ¿Qué tiene de buena la campaña? ¿Que la hace superior a las más grandes añadidas y conocidos ya? ¿No exageras un poquitín?

ATENCIÓN SPOILER, a los que no lo hayáis jugado y tengáis pensado hacerlo, voy a destripar las sorpresas que os esperan. Por lo que en vuestra mano queda seguir leyendo:
  • - Las pintadas personalizadas que hay en las paredes. Hay muchas que te hacen descojonarte de la risa. De las cuales destaco 2: "I wish Chuck Norris was here." o "AHAH!! Google's down. Now this is gettin damn serious."
  • - Que los personajes tengan diálogos personalizados, que no han sido usados en las campañas oficiales. Y el que vayas andando por ahí y vayan saltando esos diálogos te hacen meterte en ambiente como las campañas oficiales.
  • - NO TIENE PRECIO el tener un momento HORDA como las que encontramos en el LEFT 4 DEAD 2 que no termina hasta que desactivamos una alarma o cerramos una puerta blindada. Aquí el momento horda inagotable sucede tras llamar a un helicóptero de rescate.
  • - En cuanto estamos llegando al helicóptero vemos como muchos de los infectados empiezan a perseguir al pájaro. Tantos que, cuando estamos en la pasarela apunto de subir, el helicóptero cierra las puertas sin dejarnos entrar e intenta alzar el vuelo. Pero desgraciadamente se estrella.
  • - Ni mencionar los efectos de iluminación. Fuegos, cascadas de agua, texturas personalizadas y demás elementos que hacen diferenciar claramente cada emplazamiento de la campaña. Impagable el momento HORDA tras activar la GRUA para seguir nuestro camino.
  • - Los momentos Witches en caminos estrechos que te hacen jugártela cada vez que desafias a una.
  • - Y sin mencionar el vehículo de rescate. Cuando yo esperaba que fuera aprovechado alguno de los que dispone el juego, voy y me encuentro con un modelo totalmente nuevo y nada que ver con el globo de rescate de Death Aboard...
Debido a mis otras tareas, ocios y la cantidad de añadidos que descargo a lo largo de los días, no he hecho honor al placer sentido tras jugar una buena campaña ADDON en cualquier juego con un comentario recomendatorio como este. Sin embargo con I HATE MOUNTAINS he sentido la imperiosa obligación.

Como ya he dicho; y recalco; esta campaña está a otro nivel.

ARRRR!!!!
Envidio de cojones a los 4 desarrolladores. Amigos que se han unido para crearse la pedazo de campaña cada uno con su tiempo. 4 personas trabajando codo con codo.

Si yo tuviera a algún colega que se interesara en el desarrollo y se comprometiera a hacer cosas juntos, anda que no íbamos a crearnos cosas interesantes. Aportándole todo lo que he aprendido y empezando por cosas sencillas. Dividirse el trabajo-alegrías-tristezas entre más de 2 personas que se comprometen tanto o más que tú en un proyecto es un lujo que no mucha gente sabe apreciar hoy día. Y aunque muchos aparentemente lo desearían, escurren el bulto como pueden ya que les puede más el temor de los sacrificios, que el posible placer o rentabilidad que podrían obtener.



CONTINUAR leyendo el post...

lunes, 21 de junio de 2010

A ver si me cogéis - NFS 10 Carbono - By Russell

ACTUALIZACIÓN 15-Octubre-2023:
He vuelto a implementar un nuevo reproductor propio en Variedalia, lo que me permitirá subir mis propios vídeos (esta vez en formato MP4) de ser necesario, por lo que puedo volver a situar el vídeo Original de este gameplay de hace casi 14 años:


FIN ACTUALIZACIÓN.
ACTUALIZACIÓN 03-Diciembre-2020:
Como era de esperar, tras la noticia de que Flash va a dejar de tener soporte, ya va siendo hora de ir eliminando el contenido personalizado que tenía con este sistema. Por lo que al quitar el reproductor personalizado regresamos al contenido original desde Youtube.
Y esto es posible porque tuve que eliminar del vídeo la canción NIGHTWISH instrumental que había situado aquí. Y aunque la nueva canción situada con la biblioteca de Youtube no tiene el mismo gancho que la genuina que había editado con Nightwish, tampoco es tan horrible. Y el juego hace años que prescribió ya como para que me importe a día de hoy 2020.
 
Un pequeño sacrificio a cambio de poder seguir mostrando algunos de mís videos más veteranos en el canal.
FIN ACTUALIZACIÓN.

En esta ocasión se trata de una captura en una de mis viejas partidas al NEED FOR SPEED CARBONO de PC. (Aunque mis favoritos siempre fueron el NFS2 y el NFS 2 Special Edition con mi querido FORD GT90, junto a NFS 3 - Hot Pursuit y el NFS4 llamado NFS - ROAD CHALLENGE con su versión retitulada en otro país como NFS - HIGH STAKES.)

Una partida con uno de mis coches de "usar y tirar" en la que quise comprobar a ver cuanto tiempo aguantaba tras "LIARLA PARDA" y comenzar una persecución con diversos coches de policía. A ver cuanto tiempo pasaba hasta que me soltaran los vehículos "RHINOS" que van a intentar joderte pero bien.

El resultado fue más que interesante. En un juego con más SIMULACIÓN y menos ARCADE habría sido capturado en el mismo momento que perdí los neumáticos con las bandas de clavos. Sin embargo aquí, tras quedarme con las 4 llantas; aunque las maniobras se tornaban complicadas; era curioso observar la facilidad de movimiento que mantenía todavía mi caro deportivo cuando cogía velocidad. KAR KAR KAR!!!


 
Como último apunto remarcaré lo de que es un vídeo capturado de la versión PC, puesto que siempre hay gente sin nombre; a la par que educada; que te deja mensajes del estilo:

RogerPS3
"vete a tu casa chaval k eso no se puede hacer en el need for speed carbono para psp"
 
A lo que un servidor; con sobrada educación; respondió:
"En mi casa estoy, respondiéndote que este vídeo no es del NFS CARBON de PSP.
Es el NFS CARBONO de PC.

Comentarios como estos son los que provocan tertulias (y discusiones) en numerosos foros. Un poco de respeto si vas a escribirle a alguien.

Un saludo."

A día de hoy me sigue pareciendo totalmente curioso (por no usar otro término) como hay gente que saca sus conclusiones y descalificaciones en un solo pack, sin cerciorarse primero de que su información está completamente contrastada. Más aún cuando en el vídeo y la descripción del vídeo en Youtube mencionaba varias veces el nombre CARBONO. Cosa que en la PSP no existe ya que lo redujeron a CARBON. Asi que, ¿De donde se sacó el sujeto la idea de que el vídeo era de la PSP?

Es más, en el vídeo queda demostrado que la versión de PC no tiene absolutamente nada que ver con la version PSP en absoluto. Aunque, lo que sí diré en defensa de la version PSP, es que tiene una historia muy bien contada con cómics gráficos que lo hace bastante atractivo como version independiente de su hermana mayor de PC.



CONTINUAR leyendo el post...

lunes, 14 de junio de 2010

El Retorno de Nightwish Ed. Especial

ACTUALIZACIÓN 03-Diciembre-2020:
Como era de esperar, tras la noticia de que Flash va a dejar de tener soporte, ya va siendo hora de ir eliminando el contenido personalizado que tenía con este sistema. Por lo que al quitar el reproductor personalizado regresamos al contenido original desde Youtube.
Y esto es posible porque con las nuevas políticas de monetización de hace algunos años, el vídeo fue desbloqueado en todo el mundo a cambio de que los dueños originales de la CANCIÓN y el METRAJE DE LA PELÍCULA recibirán ingresos por los anuncios que se mostrarán en mí vídeo.
 
Un pequeño sacrificio a cambio de poder seguir mostrando algunos de mís videos más veteranos en el canal.
FIN ACTUALIZACIÓN.
 


 

Lo sé, lo sé, figuran las direcciones antiguas en el final, y se ve el menú personalizado del DVD Astrabu 2005. Pero puesto que es una conversión del vídeo original, a modo de nostalgia me doy con un canto en los dientes.



CONTINUAR leyendo el post...

miércoles, 9 de junio de 2010

Dragoi Bola Online (Dragon Ball Online)

No hará más de 3-4 años, en una conversación de Mess con un compañero de infancia, nos surgió más o menos la siguiente conversación:

Russell: "Hablando de libertad... Al igual que desde hace años vengo diciendo lo de que llegará el día en que tú y yo jugaremos online contra nuestros hijos pegando saltos en la habitación; te imaginas si hicieran un juego de Dragoi Bola, pero que tuvieras la misma libertad que un GTA 3D (Aunque el Shenmue de mi querida Blanca de Sega tambien valdría) pero en el universo DB de Toriyama?????"

Compañero: "Hombre... Estaría de puta madre. Mientras que no le pongan cuota mensual como el World of Warcraft."

Russell: "Dios!! Es que imagínatelo. Un mundo tan abierto como ANCARIA en el Sacred. Campar a tus anchas, poder volar para ir de una zona a otra y realizar misiones cuando te salga de la punta de los huevos. Hablar con peña, hacer socios..."

Compañero: "Y al igual que el Sacred poder hacer misiones en cooperativo. Que hoy en día es lo que más falta le hacen a muchos juegos."

Russell: "Amén a eso!!"

Pos nada...

De un modo u otro y por vigésimo quinta vez, nuestras plegarias han sido escuchadas... Aún no sabría confirmar si será de pago como el WOW o el retrasadísimo juego de Stargate que no soy optimista porque llegue finalmente (por el problema de cuentas de la compañía que ha adquirido el producto).

Desde la compañía NTL, han desarrollado un mundo abierto basado en el Dragon World, donde se suceden todas las aventuras de Goku y companía. Con la alegría para los fans de que el propio Akira Toriyama está implicado en el proyecto creando los personajes, la historia, algunos de los poderes nuevos, y la inclusión de los poderes clásicos en los personajes, etc... (Bien por Toriyama, quien ha de redimir su paso como productor ejecutivo del zurullo sin nombre DB Evolutions) .

Aquí teneis la que; según parece; es la INTRO oficial de la versión 1.0 del juego que está funcionando como Beta para los usuarios de Korea y Japón:



Mucha gente; al igual que yo, se estarán preguntando:

¡¡¡Genial!!! ¿Cuando sale aquí para poder jugarlo? ¿Cuando lo lanzarán oficialmente?

Pos aún no hay ninguna información oficial, pero según parece el director de la compañía que se encargaría de su distribución comento que <<No habría exportación del juego hacia otros paises hasta ver el éxito que pueda tener en Korea y Japón>>. Lugares donde los usuarios desde hace unas semanas están disfrutando de la BETA cerrada 1.0. Toda la información, vídeos, capturas, y demás cuestiones que os ronden la cabeza (igual que a mi) podeis saciarlas en la web: www.dbo-hispano.com

Los cuales se están encargando de recopilar toda esa información que necesitamos, que queremos, que ansiamos. Para los que se pregunten por la EXTENSIÓN que tendrá el mapa Dragon World una vez estés jugando, responded una pregunta:

¿Habeis jugado al Sacred o al Sacred 2?

Si la respuesta es afirmativa, pensad que el mundo de Dragoi Bola Online está apunto de superar la envergadura de Ancaria en el Sacred. Y lo mejor, es que sigue en aumento con nuevas áreas a medida que la BETA jugable va progresando. Con lo cúal, con el proyecto en alza y adelante; más el número creciente de fans y usuarios por todo el mundo que están deseando echarle el guante al juego, no quiero ni imaginarme el PLACER absoluto que tendrá que suponer poder hacer realidad el sueño de un juego de Dragoi Bola donde pelear en contra, pelear en cooperativo, y participar en TORNEOS Tenkaichi Budokai con tus colegas (sí hijos míos, también participamos en los torneos) .


Desde que tengo memoria y veía Dragoi Bola en la ETB 1 a las 20:30 de la tarde de txiki, siempre he fantaseado, imaginado, inventado. Y con el mundo de los videojuegos, más las evoluciones increibles que están sufriendo; meterme e interactuar en las aventuras que siempre he deseado ha sido más que posible. Jugar a un juego de sables, donde para escapar del enemigo estando muy jodido podía aprovechar un Stargate añadido con un MOD...

Crear mis aventuras y programar mis propios mundos con juegos Sandbox como el Garrys Mod ...

O escapar de cruentos dinosaurios a lo Jurassic Park sin perder ese punto de jugabilidad a lo Resident Evil que había en el mítico Dino Crisis ...


Siempre he tenido mucha imaginación. Gracias a eso, y promovida por las clases del mejor profesor que he tenido en toda mi vida; Patxi Alaña (hau irakurri ahal izango bazenu, MILA ESKER guztiagatik) ; (y eso que he tenido gran cantidad de increibles profesores), me comía los libros antaño. Si me gustaban o enganchaban, ya podían ser tan gordos como el oficial de la RAE, que me lo ventilaba en cuestión de días. Imaginarme esos mundos... Recorrerlos junto al personaje...ARRRRR!!!!

Si a esa imaginación, además me ceden y me añaden la capacidad de decisión e interactividad de la que te dotan los videojuegos actuales, apaga y vámonos!!!


 

"ARRRRRR!!!! Yo he hecho cosas que vosotros no creeríais... Como Predator y Alien atravesar Stargates con naves más allá del universo Jedi Academy. Despistar cientos de patrullas y helicópteros de policía más alla de las puertas de las sagas Need For Speed y GTA. Aniquilar miles y miles de zombis en busca de la supervivencia en el Left 4 Dead...

Todas esas batallas codo con codo en cooperativo a traves de Terabytes y Terabytes de datos transmitidos en partidas online; se perderan como lágrimas en la lluvia.

Es hora... De jugar..."



CONTINUAR leyendo el post...

martes, 1 de junio de 2010

Apocalipsis Zombi - M. Loureiro


Está claro que esto es publicidad gratuita... Jajajajaja, aunque bueno, tampoco me preocupa demasiado. No hay demasiados seguidores de este blog, y todo lo que dejo reflejado en él forma gran parte de mi personalidad, gustos, aficiones, etc. Y como este libro me ha cautivado, pos allá va:


Hoy vengo a hablar de la saga "Apocalipsis Zombi" de Manuel Loureiro. La verdad sea dicha he dado con el libro por pura casualidad. Estaba buscando documentos y extras para la temática zombi en pos de encontrar añadidos para el LEFT 4 DEAD (sin tener que ser obligatoriamente mapas de L4DMAPS.COM), y en un descargable con documentos hechos por fans de los infectados más terroríficos que había en una web, había un pdf llamado APOCALIPSIS ZOMBIE de unas 390 páginas...


Debido a que estoy siempre enfrascado en otras cosillas, los primeros días guardé los archivos como variedad a disfrutar más adelante. Sin embargo el jueves pasado comencé a leer de curiosidad "Apocalipsis Zombie" en el lector de PDF llamado BOOKR que tengo para mi PSP. Y me dí cuenta que con este libro me iba a pasar como con todo libro que me ha pasado por mis manos y me ha enganchado... Que me lo iba a acabar pronto, ya que cada vez que terminaba un capítulo-entrada, mi mente decía: "Solo una más... Solo una más..." Y al final acababa leyendo unas cuantas hasta que el cansancio me obligaban a apagar la PSP y a acostarme.


Tras terminarlo esta tarde con grandísima satisfacción, pero jodido por haberlo terminado, me ha dado por buscar información de M.Loureiro. Y he descubierto 3 cosas que me han agradado cantidad. La primera es, que hay un segundo libro que continua las aventuras del protagonista. De puta madre!!! La segunda es, que el libro comenzó como una serie de entradas en su blog personal llamado "MundoCadaver"que poco a poco fue consiguiendo adeptos. Y no es de extrañar. Quizás sea porque la temática zombi siempre me ha encantado. Quizás por ser un grandísimo fan de Romero (el indiscutible creador del arquetipo de zombie que todos tenemos en mente). Quizás porque disfruté con juegos como el L4D (aún sigo metiendo horas en el Mercy, y disfrutando con las mutaciones semanales en el 2.). Qué sé yo??? Y la tercera, es que está escribiendo ya el tercer libro en su saga. No sé...


Solo puedo asegurar una cosa.


Y es que mañana me acercaré a la librería Pemán (de referencia en Astrabu), para ver si me pueden conseguir los 2 libros. El primero editado por Dolmen y el segundo; si no está equivacada la información; por Plaza&Janes (aunque el pdf de la segunda parte figura Random House Mondadori). En fin, sea como fuere, estos 2 libros, bien se merecen formar parte físicamente de mi colección. Sobretodo porque me han supuesto una satisfacción tan profunda como verme los EXTRAS en DVD de cualquier película que me haya encantado.


Si os gustan los zombis, y sois de los que disfrutan leyendo, os los recomiendo encarecidamente. Sobre todo, porque la forma de contar la historia, tan personal y de primera mano del protagonista, te hace vivirla como si fueras el abogado del neopreno con su gato como acompañante.


Eso sí, mientras busco los libros para coleccionar, no pienso dejar que mi ansia crezca y voy a ir leyéndome en la PSP la segunda entrega tal como he hecho esta semana con la primera... Y contando con que el jueves me iré al pueblo (<--Click) para pasar un par de días en soledad hasta que suban mis padres, pos me vendrá muy bien tener el "libro" a mano.




CONTINUAR leyendo el post...

domingo, 23 de mayo de 2010

Nuevo grupo musical para la saca - Two Steps From Hell

ARRRR!!! Y vuelvo a remarcar un solemne ARRRRRRRRRRRRRR!!!!


Es curioso. Hace casi 1 año que descubrí la grandísima música ORQUESTAL del peacho de discográfica que es X-RAY DOG ( Aquí mi vieja entrada ). Y esta noche; madrugada de Domingo de Mayo; ha llegado a mis manos. Ha entrado por mis oídos. Y ha decidido quedarse a vivir a mi vera.


Un escalofrío intenso que hacía un año una B.S.O no me provocaba. De siempre es sabido que adoro las Bandas Sonoras de películas. Cuanto más épicas mejor. Cuanto más corales mejor. Cuanto más instrumentales mejor. Bandas Sonoras tan épicas e intensas como lo son las de películas como: LA BÚSQUEDA , TRANSFORMERS, ARMAGEDDON, DOS POLICIA REBELDES 1, EL DÍA DE MAÑANA, STARGATE (Momento de la REBELIÓN), DINOSAURIO (De Disney)...


Y esta oscura noche, en la que algo ínfimo e insignifcante me tenía un pelín pensativo, ha caído del cielo como ese ángel por el que todos hemos suspirado alguna vez...


Su nombre... TWO STEPS FROM HELL .


Su ocupación dar voz a los trailers, anuncios, etc.


Su voz... ATLANTIS .



Descubierta esta GRANDIOSISISISIMA VOZ a traves de un anuncio de una conocida marca de cerveza (Cruzcampo - Anuncio dedicado a Andalucía) :



Y tras conocer su nombre, he comenzado la inevitable búsqueda del resto de sus distintas voces...


CLASH OF THE EMPIRES (Grandiosa, poderosa, ARRRRRR!!!!!)



SONS OF WAR (Tan poderosa y épica como la anterior o más)



Dios!!!


No puedo ser objetivo con este tipo de músicas. Son lo que siento. Son lo que imagino. Son una carga de emociones que quizás me vengan heredadas por mi afición al cine. Pero tengo muy claro que tanto las B.S.O de muy grandes como John Williams, James Newton Howard, Jerry Goldsmith y su hijo Joel Goldsmith, David Arnold, Steve Jablonsky se quedaron en mi vida. Y ahora tanto X-RAY DOG hace un año, como TWO STEPS FROM HELL han decidido acoplarse a ese cúmulo de cargadas melodías que me acompañarán siempre que vaya con los cascos por ahí...



CONTINUAR leyendo el post...

sábado, 15 de mayo de 2010

Un clásico Tornado Vasco...


Si bien es cierto que no hay tornados en Euskadi, es porque los nuestros son capaces de demostrar a voluntad su grandioso PODER destructivo. Pero en el fondo son unos trozos de pan que no quieren dañar a nadie. ¿Para qué mandar heridos a Osakidetza?


Yo creo que, si no los vemos por las calles es porque disfrutan de su Hamaiketako en el Batzoki habitual. Y como sabemos todos, el hamaiketako es SAGRAU KAGÜEN ZOTX!!


No obstante, que sucedió allá en oriente cuando uno de nuestros tornados se fue de viaje?? Pues lo sucedido en el vídeo.


Si es que, usando la frase universal en la que NO DICES NADA, pero a la vez LO DICES TODO: "Lo que no se puede aguantar, no se puede aguantar!!!"



CONTINUAR leyendo el post...

viernes, 14 de mayo de 2010

Que motor tiene tu coche???


En fin,¿para qué mentirnos? Le tengo un pelín de sana envidia al dueño de este coche por el motor presentado en el vídeo. Si bien, es cierto que suena un poco mal. Y que es posible que no aguante ni 10 minutos a más de 80 en carretera. Pero oye...


¿Quien pudiera fardar de tener un motor en su coche al que pegarle latigazos para conseguir NITROS?



CONTINUAR leyendo el post...

domingo, 9 de mayo de 2010

L4D1 - RELATO de un IMPOSIBLE en NO MERCY

Me he considerado siempre un pelín ansioso en obtener los logros de cualquier juego que caiga entre mis manos y me acabe enganchando. No obstante hay un par de logros que no me veré capaz de realizar hasta conseguir un equipo con el que lidiarlos.


Y estos son los logros de EXPERTO o IMPOSIBLE en la saga LEFT4DEAD. Hoy he intentado obtenerlos por mi cuenta en el MERCY del L4D1 con los bots como único apoyo. Y tengo que decir que hasta el capítulo del HOSPITAL ha sido un verdadero éxito. Ahí, un Tank nos ha jodido el asunto. Y bien es sabido que para conseguir ese logro no se ha de reiniciar la partida en ninguno de sus capítulos. En fin...


Sea como fuere, comienza aquí mi crónica de una batalla por la supervivencia:


---------------------------------------------------------------


Me llamo Louis. Y esta es mi historia...


Capítulo 1 - Los callejones escondidos


Se acercan las 4 de la tarde. Es de noche, y en las calles colindantes al hospital Mercy hace un frío del cagarse. No obstante, nuestra templanza lidiando con las hordas de infectados, no nos hace reparar siquiera en la lluvia que nos cala los huesos. Tras una pequeña escaramuza que nos hace quedar sitiados en una azotea, vemos como un helicóptero recorre las calles en busca de supervivientes, mencionando por el altavoz un punto de recogida en el mismísimo hospital Mercy que vemos en la lejanía.


- Deberiamos viajar por los tuneles del metro al hospital. -Menciona nuestro combatiente veterano Bill- Por lo que sería aconsejable evitar las calles...


Tras equiparnos con los suministros abandonados en su muerte; por un hombre cuyo cadaver yace a nuestra vera; comenzamos a buscar una salida. Creo que el recorrido por estos apartamentos no será un viaje de rosas. Tras bajar 2 pisos, empezamos a ser visitados por infectados algo diferentes de los comunes que encontramos a cada paso que damos. El primero; un gordo mórbido y bastante desagradable a la vista, al oído y al olfato; sorprende a Francis regurgitándole la primera papilla humana que se habría merendado. Y en décimas de segundo, una horda de infectados empiezan a salir de todas partes para ir a por él. No sabemos muy bien el porqué, pero esas vomitonas de ese personaje tan desagradable atraen como moscas a estos enfermos más lejos de la vida que de la muerte.


Sin retrasarnos más de lo debido; y tras matar al infectado gordo; conseguimos llegar a la planta baja, que nos da acceso a la calle. Eso sí, hemos de salir por la puerta trasera hacia los callejones. Más que nada porque hay un vehículo enorme incrustado en la puerta principal. ¡¡Pobre diablo!! ¡Vete a saber lo que habrá sufrido su conductor!


Sin esperarme a observar, salgo decidido a la calle y otro infectado distinto a los comunes, se abalanza sobre mi. ¡Dios! ¡Sus uñas me están destrozando! Y mis compañeros se han encontrado con una pequeña resistencia en los pasillos como para alcanzarme a tiempo.


La primera en llegar a mi ha sido Zoey. Que a pesar de que me ha salvado de ese infectado de uñas largas no ha podido evitar que fuera incapacitado por él. Cosa que al levantarme solventa curándome con su botiquín. ¡El camino no va a ser tan sencillo como parece!


Seguimos transitando los callejones. Y aunque tenemos la suerte de encontrar algún suministro como pastillas para el dolor, una segunda pistola e incluso molotovs abandonados por los fallecidos en las calles; no tenemos tanta suerte por haber llamado la atención de pequeñas hordas que vienen a decirnos básicamente: "¡¡Eh chavales, más os vale ir ligeritos si no quereis caer en nuestras manos antes de llegar a vuestro destino!!" ¡¡Valientes cabrones no muertos!! No solo nos van desgastando entre escaramuza y escaramuza. Si no que encima se atreven a deleitarnos con dotes de agilidad que los Zombis de George A. Romero (el creador indiscutible) jamás representaron en ninguna de sus películas.


¡Dios! Tras la última escaramuza; justo antes de divisar la entrada al metro; hemos quedado bastante tocados. Es curioso que de un solo golpe de infectado podamos quedarnos con tan poca fuerza. Solo puedo decir que mis compañeros Bill, Francis y Zoey han utilizado sus botiquines. Y yo aún conservo el mío puesto que estoy tirando de pastillas para el dolor. Si llegamos bien a algún refugio lo utilizaré con mis compañeros. Más vale cuidar de ellos mejor que de mi mismo. Puesto que su apoyo incondicional será lo que decida nuestra suerte en este viaje apocalíptico.




Capítulo 2 - Los túneles bajo tierra


Hemos llegado al refugio. Y hemos decidido parar a descansar, puesto que nuestro primer paseo por los exteriores en el capítulo anterior nos dejó bastante tocados. Hemos utilizado 3 de los 4 botiquines que hemos encontrado en el refugio. Por lo que ahora mismo; contando el que portaba yo; contamos con 2 botiquines para seguir la aventura.


Bill, tras encenderse su siguiente cigarro, echa un vistazo a la salida tras la puerta blindada y exclama:


- ¡¡Los pasillos están plagados de zombis!!


¡¡Aaaamigo!! Los muertos vivientes van allá donde haya comida. Y un tunel donde cada día transitan cientos de Metros llenos de gente, puede ser un reclamo poderoso. En fin... Nos incorporamos todos, y tras una mirada cómplice nos lanzamos a la aventura.


Lo primero que decidimos hacer antes de pegar el salto y bajar a las profundidades de la ciudad, es limpiar la zona de entrada. Hay muchos zombis, y la experiencia anterior me ha enseñado que en manada son mortales de necesidad. Una vez desinfectada la zona, soy el primero en dar el salto a las profudindades. Y me toca decidir si bajar por unas escaleras, o seguir de frente para alcanzar un respiradero. Creo que el respiradero me parece mejor camino.


Tras salir del mismo y alcanzar la zona de Taquillas, me encuentro con un par de bombas caseras. ¡Esas sí que son útiles limpiando! Tras lanzar una de ellas, estas bombas emiten un pitido que atrae a todos los infectados comunes a un mismo punto. Casi, casi como la vomitona del BOOMER (ese gordo horondo recubierto de pústulas enormes y con grandes ataques de acidez). Pos bueno, tras lanzar las dos bombas limpiando un poco el camino decido coger el molotov que había cerca. Que aunque no es tan atractivo a la hora de atraer los infectados, seguro que le daremos buena utilidad.


Seguimos abriéndonos camino. Tras abandonar la zona de taquillas y llegar a la estación... (No quisierais saber como estaba la misma) ...comenzamos a escuchar un lloro. Hay una mujer llorando. Y es la segunda vez en la aventura que nos encontramos con un especimen así. Una mujer infectada. Con ojos brillantes como el fuego y dedos con uñas como sables. La última vez que vimos una casi me incrusta esas uñas por donde no da la luz del día. ¡¡Quita, quita!! Que siga llorando, que por suerte para nosotros no se interpone en nuestro camino.


¡¡Dios!! Que desolador... Fuego... Vagones volcados... Cadaveres de gente inmune; como nosotros; diseminados por doquier... Y una infinita población de zombis que están deseando darnos por el culo. No obstante, este trayecto ha tenido algo bueno... Hemos podido desechar las armas que portábamos por unas armas bastante mejores (rifle de asalto, escopeta poderosa de 10 tiros, y un rifle de caza con mira telescópica). Se ve, que el superviviente que yacía al lado de las mismas luchó como un león hasta el final. Sin mencionar que es posible que hubiera alguien vivo con él, puesto que está recubierto con una manta. O eso, o es signo de que otros supervivientes inmunes como nosotros se apiadaron de él en la muerte cuando pasaron a su lado y lo taparon.


¡¡Mierda!! El tunel de acceso está bloqueado por un vagón. Y además aparece un tercer tipo de infectado nada parecido a los comunes que me alcanza con su larga lengua. (Este último ya lo habíamos conocido en el capítulo anterior. Pero nunca llegó a alcanzarnos.) Mientras soy arrastrado por su larguisima y asquerosa lengua, mi viejo amigo el Hunter (el infectado no común con las uñas de un águila calva) se avalanza sobre mi para volver a darme donde más me duele. ¿Por qué siempre vienes a mi? ¿Es porque soy negro? ¿A mis compañeros no les tocas porque son blancos?


¡Dios! Ahora, aunque he recibido daños, no son tan graves, puesto que Zoey acaba con el cabrón antes de que me dejara inmovilizado en el suelo. Y Bill, con eso de que porta ahora su rifle de asalto, demuestra su gran puntería a distancia acabando con el infectado de la lengua larga. (Creo que haremos caso a Zoey y lo llamaremos Smoker. Más que nada porque al diñarla libera un densísimo humo. Cosa de la que me pregunto si será peligroso inhalarlo).


Bien... Tras viajar por el interior del vagón siniestrado al otro lado empiezo a escuchar una respiración que me inquieta. No se parece a nada de lo que hayamos oído antes. Sin embargo, de algún modo, me resultaba familiar. En fin, sin pararme a pensar en ello exploro la habitación contigua y me encuentro con otro par de bombas y un molotov. Cosa que nos viene al pelo, puesto que la siguiente habitación subiendo hacia una sala de generadores; está plagada de zombis. Limpio la zona con las 2 bombas y me equipo con el molotov. Y efectivamente llegamos a la gran sala con unos enromes generadores que salen del suelo.


Tras limpiar un poco la entrada, nos introducimos en la sala y la respiración agitada deja de serlo para convertirse en un rugido que SÍ conocíamos...


Ese bicho lo llamábamos TANK. Y no precisamente por ser el primo NO MUERTO del mismisimo HULK. Si no porque el muy hijoputa se lleva por delante cualquier cosa que encuentra. Asi que, tras lanzar el molotov que le prende fuego grito: ¡¡VAMONOS!!


Y empezamos como obsesos a correr deshaciendo todo el camino. Durante la carrera los pasos del tank, su respiración y sobre todo sus gritos por el fuego que lo consumían nos acechan cada vez más. Y tambien hay que decir que durante la carrera, mis 3 compañeros son abatidos. Cosa que no me preocupó demasiado, puesto que los infectados que abaten a los supervivientes que todavía no se van a comer los llevan a una sala cerrada. Así que podría rescatarlos si sobrevivo al TANK que aunque arde aún sigue corriendo tras de mí. Total, tras llegar a la zona de taquillas, mientras todo temblaba por el correr de esa bestia, le oigo gritar fuertemente hasta dejar de sentir sus pasos. Espero que el fuego del molotov le haya jodido bien al hijoputa.


¡Buf! Retomo el aliento por un momento; mientras vigilo que ningún infectado especial aparezca de la nada. Y de pronto escucho a mis compañeros gritar en una sala cercana. Tras liberarlos decidimos volver a rehacer el camino. Cosa que, habiendolo limpiado previamente nos sonaba familiar. Así que, sí, el paseo ha sido muy tranquilo hasta alcanzar la zona de armas. Mis compañeros retoman las armas que habían perdido en la escapada con el TANK. Y volvemos a alcanzar la sala de generadores. Pero... ¡mal rollo! Para poder continuar hemos de abrir una puerta cerrada. Y es automática...


No sé porque siempre nos tiene que pasar esto a nosotros. Pos nada, nos equipamos con las pastillas + los 2 botiquines que aún conservávamos y activamos el panel que enciende los generadores. Y como era de esperar, llamamos la atención de los muertos vivientes que vienen a tocarnos las pelotas. Pos nada, como machotes a aguantar las oleadas en la sala de primeros auxilios. Cosa que me parece increíble no haber mencionado... En la misma sala, encontramos una Gatling que me vino muy bien para cubrir las entradas a la misma. De este modo mis compañeros podían cubrir el agujero del suelo que daba al piso inferior.


La batalla ha sido todo un éxito. Aunque Zoey ha terminado bastante tocada tras recibir algunos impactos de infectado, Francis la cura con el botiquin que portaba. Yo aún conservo el mío. Espero no necesitar usarlo en el máximo tiempo posible. En fin Pilarín... Seguimos avanzando y tras proveernos de munición en la sala de control superior repleta de armas, seguimos por los pasillos bajando al exterior. ¡No! ¡Otra vez en las calle no!


Tras bajar las escaleras que dan a la primera planta un BOOMER me regurgita encima, y no contento con dejarme convertido en el caramelo de los infectados comunes, mi grandísimo amigo el HUNTER se avalanza sobre mi para volver a incrustarme sus uñas. Huelga decir, que entre la horda y el Hunter que me incapacita por segunda vez, necesito de la inestimable ayuda de mis compañeros que me cubren de las hordas hasta que pueden levantarme... ¡Genial, ahora toca gastar el último botiquín que llevamos!


Con mala saña salgo al exterior y tras gritar a mis compañeros que corramos sin parar, descubrimos un refugio en la casa de empeños. ¡Bien! ¡Lo conseguiremos! Aunque tan pronto canto esa victoria, una mini horda de infectados nos cierra el camino. Pero me siento tranquilo puesto que es despachada rápidamente con la fuerza de fuego conjunta de los 4. Alcanzamos el refugio y decidimos descansar un poco.




Capítulo 3 - Las cloacas


Este viaje puede con nosotros. Aunque nos hemos curado ya unas cuantas veces, empezamos a notar el cansancio en nuestros cuerpos. No sabemos muy bien cuanta distancia quedará hasta alcanzar el hospital Mercy. Solo sabemos que vamos por el buen camino siguiendo nuestra orientación. Que para desgracia del grupo, la mía es pésima. En fin... Salgamos de esta habitación y lleguemos a ese estúpido hospital de una vez.


Tras salir, aunque vemos zonas que podríamos explorar, hemos aprendido que cuanto más nos quedemos en un sitio más amigos muertos nos visitarán. Por lo que corremos por los callejones hasta alcanzar una especie de cafetería, y en el esterior un aparcamiento de camiones con una gasolinera.


¡Un momento! ¿¡No me jodas que vamos a tener un segundo TANK en nuestra aventura!?


Pos efectivamente... El muy hijoputa estaba escondido tras uno de los camiones. Y al verme comienza a correr como un poseso. Eso sí, antes se detiene a lanzarme pedruscos... ¿Ah sí? ¿Sabes que estás muy cerca de la gasolinera? ¡¡Toma esto cabrón!! Disparo a uno de los depósitos y sucede una enorme explosión que aunque no mata al bicho, al menos lo desorienta un poco. Estoy seguro que ha sufrido daños. De nuevo, y tal y como hicimos en la vez anterior. Comenzamos a correr deshaciendo el camino que ya habíamos andado. No obstante Zoey es alcanzada y Bill al intentar ayudarla. Los únicos que aguantamos en pie somos Francis y yo. Total, en el momento ESCAPADA, encuentro un molotov que antes no había visto. Por lo que me viene de puta madre para prender al Tank como una cerilla. Aprovecho entonces que mientras juega a pillar con Francis encendido como un fósforo, yo puedo alcanzarlo por detrás y descargar sobre el varios cartuchos de mi rifle de asalto. ¡Bien! Ha caído. Levanto a Francis y juntos vamos a rescatar a Zoey y Bill que estan de nuevo encerrados como comida almacenada en una habitación cerrada.


Bien, ahora solo queda volver a recuperar las armas y activar una escalera-ascensor-andamio automático que nos dará acceso a un edificio por el que tenemos que pasar para acercarnos más al Mercy. ¡Dios! Espero que esta escalera automática sea silenciosa... Activo el botón y efectivamente... Tal y como dictaba Murphy en sus leyes, si tenía que hacer ruido para darnos por el culo, podemos estar tranquilos. Que lo hará...


En fin... Lejos de lo que mucha gente pueda pensar, decidimos combatir contra las hordas sin salir del andamio automático. Ya que correr por la tejabana hasta alcanzar nuestro edificio objetivo nos dejaría bastantes flancos sin cubrir. Y puesto que estas hordas no suelen ser infinitas, preferimos aguantar como campeones subidos en el andamio hasta tener el camino libre para recorrerlo sin problemas.


Tras la escaramuza, damos con una especie de pequeña oficina y con otra sala de primeros auxilios. Nos proveemos de munición y de pastillas para el dolor y avanzamos hacia un almacen. (Suponemos que contiene los palés de materiales que se cargarían en los camiones de fuera). En fin, terminamos de atravesarlo y damos con otra puerta trasera que nos lleva de nuevo a unos callejones con escaleras. No sé... Por el aroma, me parece que este camino nos lleva al sistema de alcantarillado de la ciudad. ¡Genial! No bastaban golpes, sangre, vomitonas y violencia por doquier. Ahora tendremos que llevar una fragancia a heces que no será ni normal...


En fin... De nuevo disparos y mas disparos en pos de abrirnos camino. Y cuando llegamos al fin a las alcantarillas un Boomer nos sorprende potándonos encima. Cosa que junto con mi amigo el Hunter nos hacen la Pascua de verano. (Para variar, el Hunter incapacita al único negro del grupo). Menos mal que de los 4 que luchamos, BILL (el más herido de todos) continúa en pie. Así que, tras levantarme, se dirige a Francis. Y yo; que no siendo tonto; me dirijo a Zoey.


Experto1.jpg


Sé que solo tenemos un botiquin. Y que debería curar a Bill por su aguante en la última escaramuza. Sin embargo, puesto que ninguno de mis compañeros porta una bomba o molotov, decido curarme yo para limpiar el camino y proteger al grupo.


¡Genial! Estamos casi en la salida, y si nuestros cálculos son correctos, la entrada al Mercy debe estar de frente. ¡Pos nada! Subamos las escaleras y lancemos la bomba para limpiar un poco la zona que hemos de superar todavía.


Es curioso, porque a medida que avanzamos, el compañero más herido y que más cogea es Bill. Y sin embargo también es el que más ha aguantado como un jabato las últimas escaramuzas. En fin... Veo el refugio y como alma que lleva al diablo me dirijo corriendo a él. Sin embargo unos amigos infectados que no fueron alertados por la bomba me esperan y me bloquean el camino. No importa. Acabo de curarme antes de subir por lo que los despacharé rapido.


¡Y una mierda! Un jodido Boomer aparece en la habitación contigua y tras pringarme entero, esos 10 infectados se convierten en 30. Vuelvo a ser incapacitado mientras sigo disparando sin cesar para limpiar el camino a mis salvadores que venían cogeando diez pasos atrás.


Tras levantarme; no sin el dolor consecuente; entramos de lleno al refugio y cerramos la puerta para sobrevivir luchando un día más.




Capítulo 4 - No he llegado tan lejos, para morir ahora


¡Es increíble! ¡Estamos en el Mercy! ¡Así se hace!


Intento mantener un estado de ánimo que contagie a mis compañeros. Pero estamos tan lacrados por los capítulos anteriores que hemos gastado los botiquines que teníamos disponibles aquí. No sé. Seamos optimistas. Estamos en un hospital. Aquí debiera de haber botiquines a tutiplén. En fin. Los rostros de Francis y Zoey son un poema. Incluso estando saludables tras haberse curado sabemos que no va a ser nada facil alcanzar la azotea. ¡Efectivamente! El rescate debe ser en la azotea. Y estamos en la planta baja para un hospital que así a ojo tiene que tener 30 pisos.


- Bueno... -Suspira Zoey- ...al tajo.


Abrimos la puerta del refugio y lo primero que vemos son estrechos pasillos completamente plagados de infectados con ropa de hospital. ¡HE ODIADO LOS HOSPITALES TANTO COMO LAS IGLESIAS! Y sin embargo mi esperanza de vida se resume en un hospital cuyo aroma a DESINFECCIÓN ESTERIL y ANCIANIDAD se ha sustituído por el de INFECCIÓN ZOMBI y MUERTE.


Aunque nos preocupamos más de abrirnos camino intentando que no nos golpeen esos malnacidos, tengo tiempo de reparar en la cantidad de cadáveres repletos de insectos que decoran los fúnebres pasillos. No me puedo creer que esto esté pasando. Yo... Que era informático en la empresa donde trabajaba. Y aunque tuve el placer de pegarle un tiro en la cabeza al hijoputa de mi jefe cuando se transformó e intentó comerme, siempre he disfrutado con mi puesto de trabajo. Y ahora aquí me encuentro, luchando por mi supervivencia en pos de un futuro incierto.


¡¡HIJOS DE PUTAAAA!! Descargo varios cartuchos de mi rifle de asalto contra los infectados en horda que habían aparecido. Y aunque acabo con gran parte de todos ellos, otro grupo de estos engendros me alcanzaron por detrás dejándome en mínimos mi energía. Menos mal que Zoey se ha hecho con un botiquin y me cura. En fin, decido recargar de nuevo en el refugio, puesto que no habíamos avanzado mucho y ya podía escuchar de nuevo la agitada respiración de un jodido Tank. Menos mal que la experiencia me ha enseñado a guardar un molotov para estas ocasiones. Solo hay algo que me preocupa más que el Tank y es...


Que con unos pasillos tan estrechos y sin oportunidad de tomar desvíos para machacarlo podemos ser carne de sus puños. En fin... No queda otra. O somos pasto de las hordas que nos van detectando por doquier, o luchamos contra el tank para intentar llegar a la azotea y sobrevivir.


En la segunda planta, la respiración se hace más audible. Y puesto que el camino por las escaleras está bloqueado tenemos que atravesar la planta. Al entrar el Tank ruge y empieza a perseguirnos. No tenemos escapatoria... Lanzo el molotov al suelo para que el muy tonto se prenda con él, y empiezo a correr con mis compañeros deshaciendo el camino. Quizás con un poco de suerte el fuego lo consuma antes de que nos alcance...


Sin embargo, ¡ay angustia! ¡Dolor! ¡Muertos collados...! El bicharraco nos va jodiendo uno a uno. Y eso que nosotros le disparamos sin cesar. El último de mis compañeros en caer es Bill, que cae frente a la puerta del refugio. Y puesto que yo no tengo otra salida, intento en vano entretener al Tank con la puerta blindada. Sin embargo, sin la barra de metal del principio esta puerta cae de un solo puñetazo y yo caigo acto seguido de un segundo ostiazo. Muy a mi pesar de haber preparado con la escopeta de 10 tiros que es bastante más efectiva contra este mostrenco. Pero nada, no ha sido posible. Hemos caído los cuatro.


Experto3.jpg


¡¡He odiado los hospitales tanto como las iglesias!! Y ahora como una ironía vengatíva de la vida voy a acabar escribiendo mis últimas palabras yaciendo aquí. En el suelo de uno tan frío como la baldosa y tan sucio como los cadáveres que porta. Si bien es cierto que mil pensamientos se abarcan en mi mente, solo uno es el que me precupa ahora mismo...


Y es que... ¡¡¡ALGÚN DÍA VOY A CONSEGUIR TERMINARME TODA LA CAMPAÑA DEL NO MERCY EN IMPOSIBLE-EXPERTO PARA DAR POR EL CULO AL MUSCULADO CUERPO DEL TANK!!! ¡¡Aunque eso implique COGER UNA INFECCIÓN DE CABALLO ZOMBI!!



CONTINUAR leyendo el post...

Pequeñas Obsesiones - Abestiak Euskal usainarekin



Urteak pasa dira Sugan taldea lehen alditan entzun dudanetik. Gaur egun, oraindik dauzkat Beasaingo taldearen abestiak nere MP3 barruan. Ta haien diska originalak nere discman zaharraren barnean daude oraindik. Nire Sugan lehen abestia "Denboraren hitza" izan bait zen.

(
http://www.youtube.com/watch?v=d8rbzWnlObc) -- Hemen erabilita abestiaren zati bat.


Horregatik gaur (orain duela minutu gutxi) DVD filma bat ikusi ta gero, pixkat zapping kirola praktikatzen egon naiz ta Martin telesaila topatu dut telebistan (Bai, badakit. Zergatik altzatuta hain berandu. Ta bla, bla, bla) . Ba siur aski Jose Ramon Soroiz ta Angel Amigo-ren telebista sailak betidanik maite izan ditudalako (Bi eta Bat, Jaun ta Jabe -Honako hau nere kuttunena "Badakizue ze behar duen Euskadik... Gernikako piperrak bixeras betterik... Ta kitto!!! Kiiittooo!!!" Josean Arizkorreta PUTOAMO!!! - ta Martin azkenengo alditan) . Martin-ekin topo egin dut bai... Ze esan nahi hori?? Ba, ohea itxoin beharko duela. Eroso jarri ta atala bukatu arte ez naizela mugituko.


Gaurko atalan Etxe taldearen abesti bat eskaini digute protagonisten taberna barruan. Ta entzutean, Sugan lehen alditan entzun ta gerozko sensatzio gozo berbera izan dut. Bai horixe... Etxe taldea kriston guztatu zait bai. Ez dut inoiz talde honen berririk izan, ta lehen alditan entzun ta gero, orain haien interneteko informazio guztia begiratzen ari naiz...


ARRRRRRRR!!!



CONTINUAR leyendo el post...

lunes, 3 de mayo de 2010

¡¡Me he comido los 23 minutos de frustración!!

Sin resaltar las comparaciones con PADRE DE FAMILIA (Family Guy) o MOVIDA EN EL ROXBURY (Panic at the disco) (que dio vida a la parodia del programa del mismo nombre con JIM CARREY y la canción WHAT IS LOVE); he aprovechado para anotar mis momentos favoritos de frustración.

Minuto 2:46 - "aaaAAAAAHH!!! ¡¡NO ME JODAS!! ¿POR QUÉ HICISTE ESO?"
Minuto 3:18 - "¡¡IEEEHH!! ¡¡Allá vamos!! ¡¡GOOMBA JODETE!!"
Minuto del 3:50 al 4:11 - ¡¡Jajajajajajaja!!
Minuto 5:36 - (Con voz de Eunuco) ¡¡¡¡Qué???!! ¿¿¡¡QUIENHIZOESTO!!?? ¡¡JODER!! ¡¡ARRRGGG!!
Minuto 6:30 - ¡¡Joder!! ¡¡Goomba cómeme las bolas!!
Minuto 7:50 - ¡¡ARRRG!! ¡¡Esto... esto es...!! ¡¡Esto es peor que leers los comentarios de Youtube!!
Minutos 8:40 - ¡¡ME ESTÁS TOCANDO LOS COJONES MARIO!! ¡¡DIOSSS!! ¡¡MALDICIÓN!! (Traducido literalmente sería: "Me estás rompiendo las bolas Mario")
Minuto 9:38 - (Conversacion personal con Mario. Ha palmado tantas veces que se lo toma con ironía): "Esta es mi vida, esto es lo que hago... ¿Sabes Mario? ¿Y que hay de ti ?" - "Soy de Nueva York... Me caí por el WC... Estoy intentando encontrarme a mi mismo en el reino... A veces rescato a perras tontas."
Minuto 9:58 - ¡¡Joder joder joder!! ¡¡BAJA BAJA BAJA!! ¡¡OHH DIOS MIO!! ¡¡¿QUÉ?!! ¡¡OH DIOS MIO!! ¡¡ESTOY TAN CERCA!! ¡¡ESTOY TANNN CERCA!!
Minuto 11:34 - No pongo la traducción. ¡¡La frustración ha sido tan grande que celebrarlo así está más que justificado!!
Minuto 13:53 - ¡¡ARRGG!! ¡¡¿QUE ES ESTO?!! ¡¡¿QUE ES LO QUE QUIERES DE MI?!! ¡¡ESTO ES LO PEOR...!! ¡¡UUHJJJ AGGGHH!!
Minuto 14:13 - ¡¡UuUuUuUuUuUARRGG!! ¡¡VAMOOOOOSS!!
Minuto 14:17 - Mario... ... ... Mario... ... ... Que vas... ... ... ... ... ... ... Sin palabras... Sin palabras.
Minuto 14:30 - ¡¡JODER!! ¡¡JODER!! ¡¡ESTO ES LO JODIDAMENTE PEOR QUE ME PASADO JAMÁS!! ¡¡ESTO ES PEOR QUE UNA POLLA DE CABALLO EN UNA BOCA PEQUEÑA!!
Minuto 16:12 - Comentario sobre su vida y sobre como no contribuye a arreglar los problemas del mundo.
Minuto 18:03 - ¡¡OOOH!! ¡¡MUY BIEN!! ¡¡GOOMBAS!! ¡¡JA JAAAA!! ¡¡¿¿QUÉE??!! ¡¡¿¿QUÉEEEEE??!! ¡¡¿¿GOOMBAS??!! ¡¡¿¿QUÉEEE??!! ¡¡JOODEEERR!! ¡¡GOOMBAS!! ¡NOOO!! ¡¡¿¿Como he dejado que un Gomba acabe conmigo??!! ¡¡Era un Gomba!! ¡¡Un Gomba me ha matado!!
Los últimos minutos la frustación se aumenta hasta llegar a la desesperación. Y por lo tanto los comentarios son MUCHSIMO más brutales.
Sin mencionar la cantidad de veces que dice cosas como: "¡¡Jodete Bowser!!" "¡¡Jodete Rey Koopa!!" "Joder" "Maldición", etc.
Aunque me quedo con la parte que habla sobre la programación del juego. En plan que "para poder haber creado este juego se ha tenido que utilizar OSCURAS TECNOLOGÍAS"
Minuto 23:20 - Se le bloquea el juego. "Esto no puede estar pasando. Esto no puede estar pasando. ¡¡JODER!! ¡¡JOOOODEEEEEERRRRR!! ¡¡JODEEERR!! ¡¡ME RINDO!! ¡¡ME RINDO!! ¡¡Voy a apagar esto y...!! ¡¡ME RINDO, YA ESTA!!"
Ha pasado por tanto el pobre que cualquiera le pone el siguiente vídeo sin miedo a verle los ojos inyectados en sangre. Luego flipas con la cantidad de tiempo libre que tiene la peña que se pasan juegos como estos en cuestión de minutos (como aquel famoso del HALF LIFE 1 en 45 minutos):



CONTINUAR leyendo el post...

domingo, 2 de mayo de 2010

¡¡Grandioso aparcamiento!!


¡¡PERO QUE GRANDE!! ¡¡QUE GRANDÍSIMO VÍDEO!!


No es la primera vez en el blog que publico vídeos de la misma temática. Ya que he puesto vídeos particularmente agonizantes y que te provocan ganas de sacudirles con el coche a sus conductores. Sin embargo, en todos ellos, se entrañaba un poquito de dificultad en el aparcamiento. Pero, ¿el de hoy? ¡¡La virgen de la Pilarica!! Un sitio como ese te provoca medio segundo de maniobra y aún así, mirad todo lo que dura el vídeo. Por lo que, si hay algo que reconocer en el mundo de la conducción es:


"Si eres un inútil, lo serás hasta que te mueras..."


No sé... Puedes aparcar mejor o peor. Pero lo de este vídeo NO TIENE NOMBRE... Y más aún cuando SEGURAMENTE el tio que estaba grabando el vídeo comenzó la grabación un par de minutos después de ver a la susodicha persona iniciar "la maniobras". Uséase el vídeo dura 4 minutos 30 segundos. Y por fin lo consigue en el minuto 4. Más los minutos que no se ven por no estar grabados... ¿Cuanto tiempo habrá invertido realmente en aparcar el vehículo en ese puto sitio? Decidme muchach@s que había un chimpancé al volante. O que el actor canino de REX estaba aprendiendo a conducir para una nueva escena en su serie.


No me quiero imaginar a estas personas intentando aparcar en grandes ciudades en hora punta y salidas de trabajo, como pueden ser Madrid, Bilbao, Barcelona...


Luego más aún... Cuando se menciona el sexo del conductor... Yo siempre he sido un defensor de todo conductor frente a esos comentarios. Ya que el sexo no debiera de influir para nada. Pero a cuantas más horas paso en carretera, más reparo en que hay 3 tipos de géneros de personas que son los más inútiles y peligrosos al volante. Aunque nos los detallaré para no entrar en un debate poligenérico...



CONTINUAR leyendo el post...

sábado, 1 de mayo de 2010

1ª animación 3D STUDIO MAX. Prueba con el motor REACTOR integrado para las físicas.


Ya tenía ganas de comenzar con 3D STUDIO MAX. Durante 4 largas asignaturas que también disfuté, solo podía pensar en los 2 libracos que componen 3D STUDIO. No obstante y al margen del temario, me llamó la atención la pestaña REACTOR dentro de la interfaz del programa. Por lo que, tras una tarde entera de enredo en sus apartados conseguí darles FÍSICAS a dos cubos de madera simples y llanos, de manera que se tocaran y reaccionaran entre sí.


Así que, una vez comprendido el concepto, solo quedó modificarlo para desarrollar una idea cutre con algunas figuras más. Y este ha sido el resultado.


En el punto de creación del vídeo, es donde he visto justificado que para convertir un FOTOGRAMA a vídeo casi me he tirado 30 segundos. Y eso que el vídeo exportado era de 30 fotogramas por segundo. No quiero ni imaginarme lo que supondrá la exportación cuando empiece a enredar con texturas, y más aún las texturas realistas tipo VRAY...


Anotación mental: (Ya he comprobado lo que me supone renderizar una imagen de 1024x768 con Mental Ray como rénderer y texturas varias. Y mi viejo ordenador se tira casi 3 minutos para crearla. ¡¡Sniffff snifffff!!)



CONTINUAR leyendo el post...

viernes, 30 de abril de 2010

Grandísimo Monkey Island


Lejos de parecer un insulto a los fans que la mítiquisisisisima saga Monkey Island tiene; y entre los que me encuentro; este vídeo me ha suscitado grandes sonrisas. De hecho, para los que nunca llegaron a pasarse el juego, tiene destripadas las partes más importantes de sus puzzles.

No obstante, la versión de redoblaje en castellano, no tiene nada que envidiar a la original:



CONTINUAR leyendo el post...

miércoles, 28 de abril de 2010

Cuanto tenía que haber aprendido Mario

Si Super Mario hubiera hecho las cosas como Scorpion del MK, su lucha por rescatar a la Princesa, habría sido solventada en 15 segundos. Nada de pasar por decenas y decenas de pantallas sin parar.

Y lo dice alguien que, en su época se pasó el Donkey Kong de Game Boy. Y lo peor, es que mi version era pirata. Useáse que no tenia los SAVEGAMES que tenía el juego en su cartucho original. En mi caso el juego venía en un cartucho pirata de 30 y tantos juegos y tan pronto apagabas la Game Boy, tus progresos en los juegos que tuvieran SAVEGAME se iban al garete. Un total de casi 6-7 horas tuve que invertir un sábado de infancia para machacar al jodío mono sin poder despegarme de la consola!!!!

Con lo que me costó pasarme el juego, debería haber tenido un VIDEO al final. Un video HD con un macropolvo sin censurar entre MARIO y la PRINCESA!!!! ARRRRRR!!! Porque seamos realistas...

Cuantas veces la habremos salvado en variados juegos de Mario, y no sabemos aún si le ha correspondido en carnes...

En fin, sea como fuere, he de reconocer que gracias a los emuladores hoy día, incluyendo los que hay disponibles en la Scene de PSP, puedo guardar partida para volver a revivir y descubrir los finales de juegos que en su día no pude acabarme.

Mención especial al juego MÁS DIFICIL al que haya jugado jamás. Y eso que he jugado a MUY MUCHÍSIMOS...

EL "TINY TOONS - MONTANA'S MOVIE MADNESS" de la Game Boy...

Hasta el nivel FUTURISTA el juego iba bien. Pero luego ahí en mi caso, se me complicaba la vida con la puta nave. Gracias a los emuladores con su SALVAR PARTIDA, pude avanzar la mítica pantalla que JAMÁS conseguí pasarme. Y acabarme el juego, no sin el placer que ello supuso.

Y mira que hay juegos duros. Pero el de los Tiny Toons... Incluso llevando una reserva de muchas vidas acumuladas, me trajo por el camino de la amargura...



CONTINUAR leyendo el post...

lunes, 26 de abril de 2010

Left4Dead2 - Dialogos ocultos actualizacion THE PASSING

Me ha dado por cotillear en los ficheros internos de THE PASSING en el juego y me he encontrado con unos diálogos que por ahora no he podido escuchar siquiera. Tengo que revisar bien mi L4D2, ya que no me sale ninguno de los diálogos que debieran salir en el inicio y final de la campaña. Y sospecho que pueda ser cosa mía, ya que no me salen ni siquiera sus subtitulos...
 


No obstante me ha gustado encontrarme con estos audios de los supervs del L4D1. Que para variar, en la red alguien ha buscado como yo y ya los tiene subidos a Youtube:


Disculpadme si mis traducciones no van muy allá y me equivoco en alguna frase:

ZOEY: (En la primera frase menciona un ABRIGO, pero se me escapa el adjetivo que usa para describirlo.) En las siguientes: "¡¡Genial!! ¡¡Nieve!! Francis, ¿qué odias más la nieve o el frio?"

FRANCIS: "Odio el frio. Odio el ... . Odio la nieve. Odio la nieve. ¡¡Eh Bill, pareces congelado!!"

LOUIS: "Tio... Me siento como Gordon Freeman."

ARRRRRR!!! Me pregunto yo si estas frases estarán por casualidad metidos para la campaña, o fueron descartadas en un momento final. Sobretodo porque mencionar la nieve cuando no me suena ni una pantalla donde la véamos me parece extraño... Es más, si son diálogos para THE PASSING, ¿donde carajo estará la nieve?

No sé porqué me da que estos audios corresponderán al nuevo DLC que van a sacar para el Left4Dead1 en un mes. ¿Por qué lo digo? Por las siguientes razones:
  • - En la película COSECHA DE SANGRE (Blood Harvest) del Left 4 Dead 1, que somos recogidos por los militares. Se menciona en alguna parte de la campaña que su base está en las MONTAÑAS. En las montañas es más fácil encontrar nieve, ¿no?
  • - Que Louis diga que se siente como Gordo Freeman. Aunque sea un pequeño giño a la obra maestra Half Life tambien de Valve, me da en la nariz que la infección puede haber llegado a esa base. Por lo que; al igual que Gordon Freeman en el Half Life 1, tendrán que lidiar con los militares. Seguramente infectados todos ellos.
  • - En THE PASSING, hay un punto donde los Supervivientes del 2 les invitan a los del 1 a acompañarlos a escapar a una base militar. Y uno de ellos responde algo como: "Ya hemos tenido militares suficientes. Gracias por la oferta pero seguiremos solos.". Si sobrevivir 7 personas es más factible que estar 3 solos, ¿qué habrá pasado al final de COSECHA DE SANGRE para acabar en ese puente en THE PASSING (Defunción) y decir que pasan de los militares?
Y Francis?? Si la frase dirigida a Bill está correcta, no se referirá al cadaver del mismo verdad???

Pero eso no es todo, he encontrado todo un repertorio de audios sueltos. Y en este caso voy a pegar los de Zoey subidos por la misma persona del vídeo anterior:


De nuevo disculpadme si mis traducciones no son muy correctas...

ZOEY: 
  • "¡¡UHH HUUU!! ¡¡AHORA NO SÉ QUE TENGO QUE HACER!!" 
  • "Vete al infierno CORONEL SANDERS. (Para los profanos, es el fundador de la cadena de restaurantes KENTUCKY'S FRIED CHICKEN. Aunque para nosotros los frikis de Stargate. Podría pasar por uno de los personajes de STARGATE ATLANTIS, KAR KAR KAR!!!)"
  • "Te podría disparar donde estás." 
  • "Te puedo disparar donde estas." 
  • "¡¡Mira!! No tenemos tiempo para esta mierda." 
  • "Teneis que activar el generador de aquí abajo de modo que podamos bajaros el puente. (Esta frase ya me suena más para tenerla en el comienzo de la campaña. Te da un objetivo.)" 
  • "¿¿Francis...?? ¿HIM? (Supongo que se referirá al grupo de música) ¿Me estás vacilando? ¿Verdad?" 
  • "¿Francis? ¿HIM? ¿Me estás vacilando? (Sosteniendo la carcajada) ¿Verdad?" 
  • "Eh... Vosotros chavales, ireis abajo a activar el generador... Y yo iré arriba..."
  • "(La misma frase con otra entonación)" 
  • "(La misma frase con otra entonación X2)" 
  • "¡¡Hola!! ¡¡Retrasados!! ¡¡Tenemos un puente que bajar." 
  • "Recuerda, ¡¡SOYLENT GREEN ES LA GENTE!! (Soylent Green es una vieja película del 73-76, que recuerdo haber visto de pequeño en la Segunda cadena titulada "Cuando el destino nos alcanza". En la que el desenlace; lo siento si no la has visto; el protagonista (Charlton Heston) descubria que la empresa Soylent Green hacía comida con los cadáveres de la gente que moría. Recuerdo la escena de las galletas.)" 
  • "¿Os he contado alguna vez la historia de mi colega Ellis y como sacó el coche de un Centro Comercial infestado de Zombies? (Esta última frase es todo un homenaje a Ellis del L4D2, quien no para de contar historias personales suyas mientras avanzas por la pantalla empezando con "¿Os he contado alguna vez la historia de...?")"

¡¡VALE!! ¡¡CÓJONUDO!! ¡¡Creo que ya tengo localizado el el problema de los diálogos de mi L4D2!! El problema de que no me salgan; ni siquiera cambiando los idiomas en el juego; está en un MOD que instalé en su día. No me gustaban los SKINS del HUNTER, SMOKER, BOOMER y TANK nuevos (El tank parecía un FETO recién parido, con lo acojonante que era en el 1. Te da hasta grima que pueda tocarte con esas manos). Por lo que instalé un ADDON VPK que me cambiaba los skins de esos 4 en el 2 por los que había en el 1. Ahora bien, si quito el mod los diálogos aparecen. ¡¡Genial!!


LOUIS: "Francis, tienes razón. No es un tipo muy agradable. Si Bill estuviera aquí seguro que le habría disparado."

Es irónico y gracioso que hable mi personaje favorito del 1 en referencia a mi personaje favorito del 2. ¡¡KAR KAR KAR!!



CONTINUAR leyendo el post...